Πες "ΟΧΙ" στα Μεταλλαγμένα...

ΟΧΙ στα ανεξέλεγκτα τουλάχιστον. 
Μαζί με πάνω από 1000000 ανθρώπους,



...και εμείς !

Νησιώτικη και...Reggae!



Εχω πει πολλές φορές πως η Μουσική είναι "μία, ομοούσιος, ενιαία κι αδιαίρετη" (χρησιμοποιώντας...θεολογική ορολογία (!) για να το τονίσω), όσα διαφορετικά πρόσωπα έκφρασης κι αν μας παρουσιάζει.
Από ό,τι φαίνεται, οι συνθήκες που επικρατούν σε μια περιοχή, όπως κλιματικές κ.α., παίζουν σημαντικό ρόλο στην σύνθεση την ενορχήστρωση, και στο τελικό άκουσμα. Αυτό βέβαια υποστηρίζουν και διάφορες έρευνες σχετικές.
Το πιο καταπληκτικό όμως είναι, όταν αυτά τα συμπεράσματα επιβεβαιώνονται στην πράξη με τον πιο απλό και εμπειρικό τρόπο, ειδικά όταν πρόκειται για περιοχές που βρίσκονται κάποιες χιλιάδες χλμ. μακριά μεταξύ τους... Όταν ένας κυρίαρχος εξωτερικός παράγοντας είναι κοινός και για τα δύο μέρη, τότε η επίδρασή του στην μουσική που φτιάχνεται, είναι το ίδιο μεγάλη και για τους δύο τόπους και δεν μπορεί κάποιος, παρά να διακρίνει ομοιότητες ακόμα κι αν πρόκειται για λαούς με διαφορετική κουλτούρα (από την οποία βέβαια θα υπάρχουν και διαφορές στο στυλ, την θεματολογία, το ύφος κλπ) και σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.

Στο..."ψητό" τώρα! Πάντα όταν ακούω κάποια τραγούδια νησιώτικα, ειδικά σε αυτά που χρησιμοποιείται σαντούρι, έχω την αίσθηση πως ακούω κατρακύλισμα θαλασσινού νερού πάνω στα βότσαλα, καθώς πισωγυρίζει το κυμοθάλασσο, ενώ σε κάποιες μουντές, μπάσες συνοδείες του, μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα του μπουρινιού που απειλεί να ξεσπάσει.
Κάτι ανεβοκατεβάσματα του βιολιού πάλι, θυμίζουν το κουλούριασμα των κυμάτων, άλλες πάλι φορές, οι μακρόσυρτοι συριγμοί του, φέρνουν στον νου τον δυνατό, φρεσκαρισμένο αέρα που σαρώνει το πέλαγος.

Πάντα, επίσης, όταν άκουγα Reggae ένιωθα μια..."δροσιά" και μόλις άρχισα να το σκέφτομαι πιιο προσεκτικά είδα ότι αυτό δεν είναι τυχαίο: Το χοροπηδηχτό του μπάσου, ο ήχος των κρουστών, μέσα στο γενικότερο ύφος, δεν υπάρχει περίπτωση να μην παραπέμπει σε θάλασσα. Δεν είναι μόνο ότι πατρίδα της ρέγκε είναι νησί, δεν είναι μόνο ότι εξ` αιτίας αυτού συνηθίζεται να ακούγεται η reggae και να χορεύεται στις διακοπές συνδέοντας νοερά τις αμμουδιές του Αιγαίου με τις τροπικές παραλίες της Jamaica. Eίναι που ο ήχος της ο ίδιος "μυρίζει" θάλασσα...

Είναι που και των δυο ειδών οι ήχοι (με διαφορετικό στυλ αλλά) μυρίζουν θάλασσα....








Blogging...

Να `μαστε πάλι! Blogging λοιπόν που λέγαμε... Και συνεχίζουμε.

Την έχουμε, λοιπόν, που την έχουμε την λόξα... Γιατί δεν μπορεί,
ένα κάτιτίς το έχουμε. Ααα όλα κι όλα. Ενα πάθημα, μια βλάβη, μια ανωμαλία την έχουμε, δεν γίνεται... Και τέλος πάντων, ό,τι και να μου λέτε εσείς, το να είμαστε εντελώς καλά, εγώ προσωπικά...το αποκλείω..!

Κι αφού η λόξα υπάρχει, το πήρανε χαμπάρι και μας φτιάξανε τo δωρεάν blogging! Έτσι, για να...ξεθυμαίνουμε! Τώρα, θα μου πεις, "γι` αυτό το έφτιαξαν??". Και τί μας νοιάζει εμάς?? Αφού το φτιάξανε, ας ξεθυμαίνουμε! Και πάλι θα μου πείτε πως τελευταία "σέρνονται" τα blogs σαν βόες που κατάπιαν...βόδι κι είν` έτοιμοι να ναρκωθούν... Σωστό κι αυτό. Και εμένα πολλές φορές μου φεύγουν τα σαγόνια από το χασμουρητό, περιμένοντας να φορτώσει και να αλλάξει σελίδα! Μέχρι που ξεχνώ και τί ήθελα να...γράψω. Και το αφήνω για την επόμενη. Αλλά ελπίζουμε πως θα συνέλθουμε κάποια στιγμή. Ετσι ακούγεται στην πιάτσα... Από την άλλη, πάλι, είναι και το άλλο: Είναι δωρεάν. Μην μας διαφεύγει! Οπότε συμβιβαζόμαστε. Διότι άμα παρα...χοντρύνει η λόξα, τα "σκάμε" κιόλας τα φράγκα, κι ερχόμαστε στα ίσα μας... Αμ έτσι είναι!

Αφού λοιπόν όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα, δεν έχουμε τίποτα άλλο από το να "blogάρουμε" (που είναι και τίτλος φιλικού ιστολογίου). Πραγματικά για κάθε γούστο και δραστηριότητα, για κάθε έκφραση και προβληματισμό, κάθε αναζήτηση και ενδιαφέρον, ή κάθε "φάση" και κατάσταση, και για ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο νους, φτιάχνεται κι από ένα blog... Ο δικός σου χώρος. Εστω και μόνο η αίσθηση του δικού σου χώρου. Αλλο πράγμα.
Καμμία σχέση με τους άλλους διαδικτυακούς χώρους έκφρασης. Και γιατί παρακαλώ να γεμίζεις του καθενός τον χώρο με περιεχόμενο, (ειδικά όταν πρόκειται για πνευματικό, καλλιτεχνικό, τεχνικό ή ό,τιδήποτε άλλο έργο) και να έχεις από πάνω κι υποχρέωση για την..."φιλοξενία" λέει (στην καλύτερη περίπτωση γιατί στην χειρότερη άσε...).
Ωραίοι είναι κι αυτοί οι χώροι. Για ένα "γεια", μια καλησπέρα, μια πληροφορία μια ανταλλαγή άποψης και "χαίρεται, τι κάνετε, χαιρετισμούς στην οικογένεια και...καληνύχτα σας".

Για όλα τ`άλλα τα "μεγάλα" ή και "μικρά" μα δικά σας, αν θέλετε ντε και καλά να τα ξετρυπώσετε από το τετράδιό σας ή το μπλοκ σας...

τότε μόνο στο blog σας...

Blogging...

Αν και μάλλον τον τελευταίο καιρό δεν δικαιούμαι..."δια να ομιλώ" περί blogging, καθότι κάνω ανάρτηση όποτε το θυμηθώ, δηλ. όταν περισσεύει χρόνος (αλλά για πολύ...περίσσεμα μιλάμε!!!), ένεκα που η ζήση και αι υποχρεώσεις να ούμ`, μας τρέχουν ολούθε γύρω και τρέχωμεν σαν παλαβοί! Και όχι μόνο τρέχουμε αλλά δεν...φτάνουμε κιόλας!!
Τέλοσπάντων όμως, χούι είναι αυτό ( το βλόγκινκ ντε...) και επειδή, ως γνωστόν, το χούι δεν κόβεται γιατί άμα κοβόταν, θα έκοβε κι η απαυτή το απαυτό, και αφού η απαυτή το απαυτό δεν γίνεται να το κόψει (χούι γαρ...), ούτω και ημείς το λεπόν, δεν γίνεται να το κόψουμε (το blogging...).

Το παρατάμε με τις τρεχάλες και με τα λοιπά, αλλά δεν το ξεχνάμε. Με την πρώτη ευκαιρία, εκεί στριφογυρίζουμε σαν την...απαυτή! Και δεν έχουμε καθόλου άδικο! Και πέρα από όλους τους άλλους λόγους, για τους οποίους φτιάχνει κάποιος ένα blog και γράφει, θα πούμε ακόμα έναν που άλλοι τον έχουν κατά νου κι άλλοι όχι. Κι όσοι δεν τον έχουν κατά νου, θα τον εκτιμήσουν ανάλογα...
Αλλά, να, αυτά που λέγαμε περί χρόνου. Δεν προλαβαίνω να σας τον πω τώρα...Δεν πειράζει.

Να χω να γράφω και στην επόμενη ανάρτηση...

Περί...ορέξεως.

Είναι ωραίο πράγμα να βλέπεις το φυτό που έβαλες στο χώμα, σιγά-σιγά να δυναμώνει, και να μεγαλώνει.
Να το βλέπεις μετά να ανθίζει, και να δένει καρπό. Η αναμονή από τον άγουρο καρπό προς την ωρίμανση, έχει την δική της χάρη, και είναι "γλυκιά".

Και όταν πια έρθει η ώρα να κόψεις και να γευτείς τον καρπό, εκτός από την ασύγκριτη γεύση του, έρχεται ταυτόχρονα και η δικαίωση του κόπου σου. Γιατί όλον αυτόν τον καιρό έκανες όλες εκείνες τις φροντίδες που έπρεπε, για να είναι τα φυτά σου υγιή και δυνατά, αλλά και με αγνό τρόπο μεγαλωμένα.

Και η ικανοποίηση είναι βέβαια μεγάλη, όπως και η απόλαυση να τρως από την παραγωγή σου.Αυτά για να μην νομίζει κανείς (που δεν ασχολείται) πως όλα γίνονται για το...στομάχι!!Δεν μιλάμε για ποσότητα (χωρίς να σημαίνει πως δεν είναι ευπρόσδεκτη)αλλά για ποιότητα...

Για χαρά της δημιουργίας. Για την αίσθηση του αγνού και υγιούς που δίνεις στον οργανισμό σου, και στους δικούς σου. Γιατί το τι...φαρμάκι πέφτει μέσα σε αυτά που καταναλώνουμε όλοι κάθε μέρα, είναι απίστευτο! Πέρα από το γεγονός πως ακόμα και τα "επιτρεπτά" όρια παρουσίας καταλοίπων χημικών φυτοφαρμάκων στα προϊόντα της εντατικής γεωργίας, δεν μου δίνουν καμιά απολύτως εμπιστοσύνη για μη επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία, ακόμα και αυτά τα όρια τις περισσότερες φορές παραβιάζονται. Από το επιτρεπόμενο χρονικό διάστημα μεταξύ ραντίσματος και συγκομιδής, μέχρι την μη τήρηση των οδηγιών χρήσης των σκευασμάτων (πχ αυξημένες δόσεις, συχνότερα ραντίσματα από ό,τι αναγράφεται στην συσκευασία κλπ)!

Για να μην πιάσουμε τα χημικά λιπάσματα! Μερικοί ρίχνουν τόση ποσότητα, που θα έλεγε κανείς πως τα φύτεψαν στο χωράφι μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν άλλο..χώρο! Αν μπορούσαν θα έφταχναν μια...στάνη και θα τα...τάιζαν λίπασμα!! Διότι επιδιώκουν και μεγάλο μέγεθος καρπού, και γρήγορη συγκομιδή.

Μα το φυτό μόνο αν "βοσκήσει" το έδαφος με την ησυχία του και με τον χρόνο του, θα μπορέσει να πάρει τα συστατικά που θα του δώσουν γεύση, άρωμα και θα είναι αγνό και ασφαλές. Από το έδαφος λοιπόν, (που μπορεί βέβαια να εμπλουτιστεί με πιο φυσικούς τρόπους), πρέπει να τα πάρει αυτά τα στοιχεία και όχι με απ` ευθείας "τάισμα" λιπάσματος...

Οταν λοιπόν βάζεις στο στόμα σου, και γεύεσαι την δική σου αγνή τομάτα
πχ, και σκέφτεσαι όλα τα παραπάνω η απόλαυση (και η ικανοποίηση) είναι ακόμα πιο μεγάλη...


E, τώρα, μπορεί να μην σας "κάθονται" καλά τα κηπουρικά με υπόκρουση...Scorpions και Deep purple, αλλά είπαμε:
1. Περί ορέξεως...κολοκυθόπιτα!
2. Ολα τα καλά κι αγαπημένα...χωράνε μαζί!!


Σκαλίσματα...κυριολεκτικά!

Η αρχική ιδέα για το blog, ήταν να έχει σχέση με την γη. Με αναφορά στις καλλιέργειες σε ερασιτεχνικό επίπεδο, και την ενασχόληση με την εξοχή και την φύση.
Μόλις το δημιουργήσαμε όμως αποφασίσαμε, επίσης, να..."σκαλιζουμε" γενικώς, και όσα πιο πολλά από τ` ανθρώπινα. Και αν, κι όπως, κι όσο μπορούμε.

Με τις...βόλτες μας όμως, την παραμελήσαμε την γη, και τα κήπια μας, κι άρχισαν να μας...γκρινιάζουν! Καιρός λοιπόν να επανέλθω...

Γιατί δεν μπορούμε και την...μουρμούρα τους!



Eν Κρανίω Τρικυμία...

Με επιτηδευμένη ανεπιτήδευση, επιλεκτική ευγένεια (ή...αγένεια!),
τεχνητή ευαισθησία, επίδειξη "απλότητας" (που εύκολα καταλαβαίνεις πως πρόκειται απλά για κατασκευασμένη), υπόγειους συσχετισμούς, μοντέρνα δαιμονοποίηση, επιλεκτική ειρωνία, υποκριτική "ανεκτικότητα" που θα μετατραπεί σε πλαγιόλογη επίθεση μόλις εντοπίσουν τον στόχο (την αντίθετη άποψη),θα φανούν κάποιοι, κάπως, κάποτε, ίσως, στο δρόμο μας, και θα πιστεύουν πως "πρεσβεύουν" κάτι "νέο", "πρωτοπόρο" "διαφορετικό" κλπ...

Και το θέμα είναι πως θα προσπαθήσουν να πείσουν και εμάς να το πιστέψουμε...
Μα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει καλύτερη άμυνα, καλύτερο όπλο από τονίδιο μας τον εαυτό...

Την παρουσίαση του πραγματικού μας εαυτού...
Που λέει ευθέως πως του αρέσει να ξοδέψει 15 λεπτά για να "στολιστεί" (πχ) παρά 45 για να γίνει..."ατημέλητος"...

Που ομολογεί πως του αρέσει πχ η καλή κριτική και, ίσως, ένα "μπράβο" για την δουλειά του (αν το αξίζει), παρά να λέει πως δεν δίνει δεκάρα, μόνο και μόνο για να μην αναγκαστεί ο εγωισμός του να ανταποδώσει...

Που κάνει αυτό που θέλει να κάνει, χωρίς να βγάζει ντουντούκα...
Και όχι που δηλώνει επιδεικτικά πράγματα που δεν έχει σκοπό να κάμη...

Που παραδέχεται πως του αρέσει να μιλάει εύστοχα και με ακρίβεια,
από το να προσπαθεί να εντυπωσιάσει με άναρθρες κραυγές...

Που γουστάρει να είναι απλός άνθρωπος, παρά να μετατρέπεται σε υπάνθρωπο
για να δείξει...υπεράνθρωπος..!

Που δεν καταλήγει στο τί θα του αρέσει...διαλέγοντας ανάμεσα σε "προϊόντα" με εττικέτες περιγραφής: "παρωχημένο" "οπισθοδρομικό" ή "πρωτοποριακό"...

Και έτσι μένει ο κάθε τέτοιος στην τρικυμία του...


"Διχασμένος" ή... "Ελεύθερος"??

Οταν κάποιος δεν έχει την δυνατότητα να "κατηγοριοποιήσει" κάποιον άλλον, να τον εντάξει σε έναν απολύτως συγκεκριμένο χώρο (πχ ιδεολογικό κλπ), τότε πολύ συχνά καταφεύγει στον χαρακτηρισμό του ως "διχασμένου" κλπ. Το ενδεχόμενο να ερευνά κάποιος για την ουσία, την αλήθεια,"περιδιαβαίνοντας" και μελετώντας πολλές και ποικίλες θέσεις και απόψεις, και να κρατάει τις, κατ` αυτόν, ορθότερες και αυτές που είναι πιο κοντά στον τρόπο που θεωρεί εκείνος τα πράγματα, δεν περνάει από το μυαλό αυτών των..."διανοιών"!!

Το ενδεχόμενο να ενδιαφέρει κάποιον το (όποιο) αληθές γεγονός, πολύ περισσότερο από το να επιβεβαιώσει την ιδεολογία ή το ιδεολόγημα το δικό του, δεν περνάει ούτε και αυτό από το μυαλό του...κρίνοντος!

Υπάρχει όμως και το άλλο ενδεχόμενο: Εκτός από το ιδεολογικό μονοδιάστατο αυτού που κρίνει έτσι (αποδεικνύοντας έτσι πως αυτός όντως είναι "ταξινομημένος"), η τάση των ανθρώπων να "ταξινομούν" τους άλλους (ντε και καλά) ίσως να οφείλεται σε έναν μαζικό κοινωνικό...ψυχαναγκασμό (!)
Μια γενικευμένη κοινωνική ψυχαναγκαστική...νεύρωση!!!

Και ο φερόμενος ως "διχασμένος" να είναι τελικά ο πραγματικά...ελεύθερος!!!

Αυλαίες που πέφτουν, μα ποτέ δεν ξεχνιούνται...

Ενας-ένας μας αποχαιρετούν, για το μεγάλο ταξίδι. Πριν λίγες μέρες ο Αλέκος Τζανετάκος, μετά η Αννα Καλουτά.
Και κάθε τέτοια στιγμή, μην μπορώντας να πούμε τίποτα άλλο, καταφεύγουμε στις ίδιες σχεδόν κλισέ εκφράσεις, μα όσο κλισέ κι αν ακούγονται αποδίδουν, όσο πιο πιστά γίνεται, το αίσθημα που μας αφήνουν οι απώλειές τους, μα και εκείνο που μας δημιουργούσε η παρουσία τους.

Πόσες γενιές μεγάλωσαν με τις ερμηνείες τους? Πόσες γενιές θα εξακολουθήσουν να συγκινούνται με αυτές, και να γελούν με τις ατάκες τους, ή να προβληματίζονται με την σάτιρά τους? Σε μια μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα, που αναζητούσε σχεδόν τα...πάντα: Από πολιτιστική ταυτότητα μέχρι πολιτική σταθερότητα. Μα και προπολεμικά με τα ελάχιστα τεχνικά μέσα που υπήρχαν, κάποιοι από αυτούς, σε νεαρή τότε ηλικία, έκαναν τα πρώτα τους βήματα, με πολύ μεράκι αλλά και φτώχεια.

Οι ματιές που θα ρίχνουμε στις ταινίες τους και τις ερμηνείες τους, πάντα θα μας δίνουν εικόνες της χώρας του πρόσφατου παρελθόντος. Πότε εξιδανικεύοντας κοινωνικές καταστάσεις της εποχής, έχοντας στο..."κεφάλι τους" (όπως, κυρίως, και οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες) τον βραχνά της λογοκρισίας, και πότε απομυθοποιώντας "πρότυπα" και κατεστημένες λογικές ακόμα και με κρυφών νοημάτων, κωδικοποιημένες και κεκαλυμμένες σάτιρες, επιθεωρήσεις, ταινίες.

Οι καλλιτέχνες γενικά, εκείνης της εποχής, μπορούμε να πούμε πως πρόσφεραν πάρα πολλά στον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό, που κρίνονται ακόμα πιο σημαντικά λόγω ακριβώς του περιορισμού της έκρασης που είχαν. Και μεγαλώνει κι άλλο η σημασία τους αν συγκρίνουμε με την σημερινή πργματικότητα, αν δηλαδή σκεφτούμε: Ποιες είναι σήμερα οι καλλιτεχνικές δημιουργίες (ουσιαστικής) κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας (εκτός αν δεχθούμε ότι όλα είναι καλά), που δεν υπάρχουν περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης. Αλλά δεν σημαίνει βέβαια αυτό, σε καμιά περίπτωση, πως οι σημερινοί καλλιτέχνες είναι μικρότερης αξίας. Είναι κι άλλοι παράγοντες που δεν ευνοούν.

Ο Γιάννης Μπέζος είπε πριν μερικά χρόνια, όταν με τον Πέτρο Φιλιππίδη ανέβασαν θεατρικά το "λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο": "Τους μεγάλους ηθοποιούς του παρελθόντος πρέπει να τους έχουμε στην καρδιά μας και όχι στον σβέρκο μας". Δεν ξέρω τί, πραγματικά, είχε κατά νου όταν το έλεγε αυτό, αλλά σίγουρα όλοι μας τους έχουμε στην καρδιά μας.

Ακόμα και αν υπερβάλουμε και κάποιες στιγμές τους μυθοποιούμε είμαι σίγουρος:
Και αυτήν ακόμα την υπερβολή και την μυθοποίηση την αξίζουν...

Μα πιο μεγάλο κι από την μυθοποίησή τους είναι η συνεχή τους παρουσία είτε είναι ανάμεσά μας είτε όχι...
Βλέπετε δεν κατάφερα και εγώ να αποφύγω τα κλισέ, όπως όλοι άλλωστε...

Αννα, Αλέκο καλό ταξίδι, υπάρχει κι άλλη παρέα εκεί ψηλά, που σας περιμένει...

ΚΟΥΙΖ

Οποιος ξέρει, παρακαλώ να απαντήσει:

Τι είναι οι Καλάς?

Γελοίοι...!


Για κάποιους...γελοίους που ενώ κυκλοφορούν στην "μπλογκόσφαιρα", πού και πού τους αρέσει, το...κρυφτούλι!

Για κάποιους..."γενναίους" που βρίζουν "ανώνυμα" κρυμμένοι πίσω από το...πληκτρολόγιο!

Για κάποιους που, όταν δεν βρίσκουν την δυνατότητα της ανώνυμης... "γενναιότητας" και ειρωνίας, καταφεύγουν σε σκουληκοκολπάκια του...κώλου, αντί να πουν ευθέως και ανθρώπινα την αντίθετη άποψή τους και τα επιχειρήματά τους...

Για όλους τους τέτοιους λοιπόν...

Χαίρομαι, και πολύ τη..."βρίσκω", που (μέσα στο ιστολόγιο) έχω ΕΓΩ τον τελευταίο λόγο..! και τις ρυθμίσεις!!!

Πολύ...γουστάρω..!!
Χεχεχε!!

Τι...Συμπτώσεις..!

Πρώτα...αυτό:









Μετά...αυτό:

By ANT1 Internet, www.ant1online.gr,
Ανανεωμένο: Παρασκευή, 26 Μαρτίου 2010

"Διστάζουν για Ελλάδα οι Γερμανοί τουρίστες

Μείωση της τάσης των Γερμανών τουριστών να επισκεφθούν την Ελλάδα καταγράφουν εδώ και μερικές εβδομάδες ορισμένες γερμανικές αεροπορικές και τουριστικές εταιρείες, όπως προκύπτει από δηλώσεις στελεχών τους." !


Εγώ λέω πως πρόκειται για...σύμπτωση!

Μήπως και εσεις λέτε πως πρόκειται για...σύμπτωση??

Εε μα τι...σύμπτωση να...συμφωνούμε!!!



Κάποτε μια Επανάσταση...

Κάποτε σε μια μεγάλη και ισχυρή αυτοκρατορία κάποια μερίδα σκλάβων άρχισε να σκέφτεται το ενδεχόμενο της ελευθερίας. Ηδη κάποιος που μίλησε για το τι πετυχαίνει "όποιος ελεύθερα συλλογάται" και πίστευε πως "κάλλιο είναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή...", είχε προδωθεί από τους υπαλλήλους του τότε κατεστημένου, και είχε θανατωθεί. Κάποιος...Ρήγας Βελεστινλής που από κάποιος είναι τώρα πια Ο ΡΗΓΑΣ μια ολόκληρης ιδέας.

Αυτοί λοιπόν οι ξυπόλητοι και άοπλοι ραγιάδες άρχισαν να σκέφτονται ένα μέλλον χωρίς δουλεία, ένα μέλλον που να είναι δικό τους και μόνο.
Ξαφνικά, και εκεί που ήταν βυθισμένοι στο μαύρο σκοτάδι, άρχισαν να τους πλησιάζουν διάφοροι, και να τους λένε πως, είναι απόγονοι ηρωικών προγόνων. Κάποιοι Φιλέλληνες που δεν πίστευαν πως το αρχαίο μεγαλείο είχε χαθεί για πάντα. Και όταν άρχισαν να μαθαίνουν για τα κατορθώματα των προγόνων θέλησαν να γράψουν κι αυτοί μια ηρωική σελίδα και να λευτερωθούν από αυτούς που τους δυνάστευαν. Τα εμπόδια πολλά. Μα η δίψα μεγάλη. Και έτσι το όνειρο έγινε πραγματικότητα απέναντι σε πάνοπλη αυτοκρατορία.

Στο εσωτερικό υπήρχε θέληση και πίστη για τον αγώνα και ένας κατακτητής ισχυρός. Στο εξωτερικό, στην Ευρώπη, υπήρχε το ρεύμα του φιλελληνισμού, που ήταν ΛΑΪΚΟ, και κυβερνήσεις ευρωπαϊκές που εξέφραζαν το κατεστημένο, και ήταν εχθρικές στο ενδεχόμενο της επανάστασης... Οι λαοί της ευρώπης ήταν που ανάμεσά τους διαδόδηκε το φιλελληνικό ρεύμα και όχι τα κράτη... Και πολλοί από αυτούς τους φιλέλληνες (στην ουσία Ελληνες για μένα) ήρθαν εδώ και έπεσαν στο πεδίο της μάχης για την ιδέα τους!

Ολοι μαζί αυτοί επανέλαβαν Θερμοπύλες, και θα το ξαναέκαναν πολλά χρόνια αργότερα απέναντι σε άλλον ένα πάνοπλο εισβολέα το 1940. Αποδεικνύοντας πως ο καθένας είναι αυτό ακριβώς που πιστεύει ότι είναι, και βγάζοντας άκυρο οποιονδήποτε "Φαλμεράυερ" ήθελε να τους...προσδιορίσει!

Η επανάσταση ήταν μια πραγματική επανάσταση αλλά οι ισχυροί και βολεμένοι της εποχής ταυτισμένοι με την τουρκική κυριαρχία και σε...πολύ καλές σχέσεις μαζί της, ήταν φυσικό να την δουν σαν...απειλή και να ενεργοποιούνται διάφοροι μηχανισμοί για την αποτροπή της, αφού κινδύνευαν να διαταραχτούν οι..."ισορροπίες"...

Οι ισχυροί του τότε προσπάθησαν να το εμποδίσουν, και οι ισχυροί του σήμερα προσπαθούν διαστρέφοντάς το, να το παρουσιάσουν σαν κάτι άλλο από αυτό που ήταν...
Υπάρχουν αρκετές κινηματογραφικές ταινίες που παρουσιάζουν τους Ελληνες ως απλούς δολιοφθορείς της...έννομης Οθωμανικής τάξης.! Γιατί βέβαια πολύ θα ήθελαν να παρουσιάσουν τον επαναστατικό στρατό ως έναν μέγα επεκτατικό, ιμπεριαλιστικό, επιθετικό στρατό, αλλά δεν τους βγαίνει! Κι αυτό, γιατί είναι αποδεδειγμένο ιστορικά πως ήταν σχεδόν άοπλοι οι εξεγερμένοι, και έτσι το μόνο που τους μένει είναι να παρουσιάσουν τους επαναστάτες ως μια εγκληματική ομάδα.

Θέλουν κάποιοι να εξηγούμε τα πράγματα γενικώς με τον τρόπο που μας υποδεικνύουν αυτοί.
Μα πάντα αυτός ο ξεσηκωμός, δεν θα είναι μόνο εθνικός ξεσηκωμός,αλλά θα συμβολίζει τον γενικότερο αγώνα του ανθρώπου, και την αντίσταση του κατατρεγμένου προς τον δυνάστη όπως ακριβώς το είπε ο μεγάλος Ρήγας:"Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητο από όλα τα χρέη του...".

Περί Αλήθειας συνέχεια...

Συνεχίζουμε λοιπόν, ύστερα από αρκετές μέρες!
Είχαμε μείνει στο ότι τα προβλήματα περί αλήθειας αφορούν σχεδόν όλες τις κοινωνικές ομάδες. Μάλλον έχει να κάνει με το άτομο και όχι με την (όποια) θέση οικονομική-κοινωνική.
Δεν μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί η ποικιλία ανθρώπων που συναντιούνται και στις δύο "στάσεις" απέναντι στην αλήθεια (είτε φίλική, είτε συμφεροντολογική).
Και καθώς το σκέφτομαι το θέμα νομίζω πως έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, που μάλλον θα μας πάρει πολλές...συνέχειες μέχρι να το εξαντλήσουμε! Για όσους έχουν την...όρεξη να διαβάζουν!!

Μια προέκταση θα αναφέρω σήμερα. Δείχνει λοιπόν, η στάση απέναντι στην αλήθεια να σχετίζεται και με την αίσθηση που έχει κάποιος για το δίκιο. Δηλαδή, αν ένας ενδιαφέρεται ΠΑΝΩ από όλα να βρει την αλήθεια των γεγονότων, τότε δεν μπορεί παρά να είναι και δίκαιος. Αλλά δεν μπορώ να ξέρω σε τί αναλογία ισχύει αυτό. Σε τί βαθμό διακαιοσύνης δηλ. μπορεί να φτάσει κάποιος που είναι και φιλαλήθης. Αν και, από την άλλη, νομίζω πως δίκαιος και φίλος της αλήθειας, δεν μπορεί να είσαι λίγο, αλλά ή να είσαι, ή να μην είσαι. Εξαιρέσεις βέβαια μπορεί να υπάρξουν,σε ιδιαίτερες συνθήκες ίσως. Εκείνο που δείχνει να υπάρχει είναι πως όσο πιο πολύ κάποιος έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση του δίκιου, καταλήγει σε αυτό μετά από έρευνα για την αλήθεια. Κοντά στο νου κι η γνώση δηλαδή...

Ομως: Για την έρευνα της αλήθειας, από την άποψη της πραγματικότητας ή όχι γεγονότων, καταστάσεων, συμπεριφορών, κλπ, υπάρχουν και ανασχετικοί παράγοντες.
Παράγοντες που κρύβονται πάλι μέσα στο ίδιο τον άνθρωπο. Και που έχουν να κάνουν ή με πτυχές του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας του, ή με κάποιες εξωτερικές καταστάσεις που του υπαγορεύουν την συμπεριφορά του.

Αλλά είπαμε: Θέλει κι άλλη κουβέντα. Οπότε

Συνεχίζεται...

Περί Αλήθειας...

Ο άνθρωπος έχει μια περίεργη σχέση με την αλήθεια. Ποια αλήθεια θα μου πεις?
Σωστή ερώτηση! Την φιλοσοφική πλευρά της, και τις θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί περί αλήθειας στους αιώνες που πέρασαν?

Είναι μεγάλο και ενδιαφέρον το θέμα αν ιδωθεί από όλες τις δυνατές πλευρές.
Αλλά θα περιοριστώ στην αλήθεια ως πραγματικότητα των γεγονότων. Που περιέχουν δηλαδή αυτό που τα κάνει αναπόφευκτα πραγματικά και άρα υπαρκτά.

Η σχέση του ανθρώπου με αυτού του είδους την αλήθεια, δεν είναι και η καλύτερη...
Οι περισσότεροι, αντί να μας ενδιαφέρει αυτή καθαυτή η αλήθεια, περισσότερο μας ενδιαφέρει να αποδείξουμε πως η δική μας άποψη, θέση, ιδεολογία είναι η αληθινή.
Δηλαδή να αποδείξουμε ως υπαρκτή την δική μας αλήθεια. Νομίζοντας πως η ίδια η αλήθεια είναι κάτι που μπορούμε να...υποτάξουμε στις δικές μας, ατομικές, υποκειμενικές ιδέες και αντιλήψεις! Αυτό δεν δημιουργεί μόνο έναν αντιπαραγωγικό (ως προς την γνώση) εγωϊσμό, αλλά είναι πλέον εύκολο να δημιουργήσει μια παρεκτροπή προς διάφορους φανατισμούς. Στην καλύτερη περίπτωση δημιουργεί ανθρώπους με περιορισμένο ορίζοντα όσον αφορά την αναζήτηση, ανθρώπους που σταματάνε να ερευνούν επειδή "κατέχουν την αλήθεια" (στην ουσία νομίζουν πως ΟΛΗ η αλήθεια βρίσκεται στην...κοσμοθεωρία τους!). Στην χειρότερη, ανθρώπους που μισούν πολλές φορές τους άλλους ανθρώπους, ή μάλλον τις "αλήθειες" των άλλων ανθρώπων, τις ιδέες και απόψεις τους, επειδή απλά είναι πεπεισμένοι πως η δική τους και μόνο αλήθεια είναι...υπαρκτή, και συνεπώς τών άλλων τις αντιλήψεις τις θεωρούν όχι μόνο ψεύτικες, αλλά και επικίνδυνες ακόμα και...απειλητικές! Τέτοιου είδους στάσεις δημιουργούν με την σειρά τους, κι άλλα επακόλουθα. Να γίνεται ο άνθρωπος, που σκέφτεται έτσι, απόλυτος, μα και επιθετικός (ως παρεκτροπή), για να επιβάλλει την δική του..."αλήθεια" ως κυρίαρχη.

Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο γιατί ως γενικευμένο φαινόμενο δεν αφορά μόνο συγκεκριμένων κατηγοριών ανθρώπους (μορφωτικά, κοινωνικά, κλπ) αλλά εκτείνεται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες...

Θα συνεχίσουμε όμως στην επόμενη ανάρτηση, γιατί δεν μου αρέσουν οι πολύ μεγάλες αναρτήσεις...

Αχ αυτοί οι... παλιο- Έλληνες!

Τι λένε τα πουλάκια μου της γερμανικής τηλεόρασης?
Πως "οι αρχαίοι Ελληνες ανακάλυψαν το...πρωκτικό sex"!!

Μπράβο καμαράκια μου!!!
Όλα τα..."κακά", οι Έλληνες τα... ανακάλυψαν!!!
Και όλα (μα...όοολα) τα...καλά, απλώς τα πήραν, τα αντέγραψαν, τα... "έκλεψαν" από τους Αιγύπτιους, τους Βαβυλώνιους, τους Σουμέριους, τους... Βησιγότθους, τους... Οστρογότθους και τους...εξωγήϊνους!!!

Εκεί δεν το πάτε το θέμα πουλάκια μου??? Γερμανοί και τα άλλα διεθνή... "φιλαράκια" μου??? Εκεί το πηγαίνετε ΠΑΝΤΑ, όποια και να είναι η αφορμή.
Τη μια η οικονομική κρίση, την άλλη τα ελληνοτουρκικά, την άλλη το Σκοπιανό, δεν έχει σημασία για σας, καμάρια μου, ποια θα είναι η αφορμή. Όποια αφορμή και ευκαιρία σας δοθεί, πάντα τα ίδια λέτε!!!

Χαχαχα!! Θέλει η π..τάνα να κρυφτεί κι η...χαρά δεν την αφήνει!!!

Σας έχουμε πάρει χαμπάρι πια λουμπίνες μου!!! Αμ σας μάθαμε!!

Εχουμε μάθει ΤΙ σας ΤΣΟΥΖΕΙ πιο πολύ κι από το... πρωκτικό sex!!!
Εντάξει χαλαρώστε και...απολαύστε το!!!!
Αφού δεν μπορείτε να το χωνέψετε και να το αλλάξετε, ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ!!! Μπορεί στο τέλος και να σας... αρέσει!!!!
Από ότι είδα έχετε κάνει και... μεταπτυχιακά στο... "Οθωμανικό δίκαιο"!!! Αντε βρε!! Και εις...ανώτερα!!!

Και την επόμενη φορά βρείτε κάτι πιο...πρωτότυπο, και για τους αρχαίους και για μας!!!

Είπαμε: Σας μάθαμε πια!!

Φιλάκια καημενούλια μου..!

Οι Stocus του... Focus

Διάβασα σε ένα ωραίο μπλόγκ, το "Είμαστε και Εμείς εδώ", τη μετάφραση του... γνωστού άρθρου που δημοσιεύτηκε στο γερμανικό "Focus" (δεν ξέρω αν είναι ολόκληρη ή μέρος της), και θα προσπαθήσω να πω δυο πράγματα με όσο πιο λίγα λόγια γίνεται (αν και το θέμα μπορεί να αναλυθεί πολύ πολύ διεξοδικά), για να μην κουράσω.
Η πρώτη και κύρια παρατήρησή μου είναι πως η τακτική του αρθρογράφου δεν ξεφεύγει από την... πεπατημένη!
Η οποία δεν είναι καθόλου (πόσο μάλλον κατ`...αποκλειστικότητα!) γερμανική!
Είναι μια... διεθνής πρακτική, που περιέχει από φτηνού είδους κριτική, του στυλ πχ: "πως οδηγάνε, πώς τρώνε, πως γλεντάνε, τι πίνουνε οι Ελληνες" και άλλα τέτοια ψωροκουτσομπολίστικου επιπέδου, φθάνοντας να ανακατεύει την αρχαιότητα, τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Ελληνας, το... αλφάβητό του, και ό,τι άλλο μπορούν να ανακατέψουν σε μια... καλή ευκαιρία που τους δίνεται!
Αν είναι μόνο αυτό που διάβασα, ή αν είναι όλο το άρθρο στο ίδιο στυλ, είναι προφανές ότι η οικονομική κρίση της Ελλάδας δεν είναι το θέμα τους, αλλά μόνο η... αφορμή για να γράψουν αυτά που ήθελαν!!

Οποιος κάνει τον κόπο να ανατρέξει σε πιο παλιές ίδιου... "κύρους" προσεγγίσεις που προέρχονται από άλλα έντυπα, άλλων χωρών, θα διαπιστώσει αμέσως τις ομοιότητες!
Οπότε είναι σίγουρο πως αν..."τσιμπήσαμε" και νευριάσαμε είναι ακριβώς αυτό που ήθελαν να πετύχουν! Κακώς κατά την γνώμη μου ασχολήθηκαν τόσο ¨θυμωμένα" τα ΜΜΕ μας με το θέμα αυτό. Επρεπε αναλύοντάς το, να το παρουσιάσουν όπως ακριβώς είχε: Ως ένα χαμηλού επιπέδου, και φτηνιάρικο δημοσίευμα.

Και αν ο τάδε του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών λέει να μην συγχέουμε αυτό που γίνεται τώρα με τις πολεμικές αποζημιώσεις, δεν ξέρω τι απάντηση μπορεί να μας δώσει το "focus" για το τί σχέση έχουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα, και γενικά τα οικονομικά θέματα του κράτους με την συμπεριφορά του... Έλληνα πολίτη!!
Με την ευκαιρία να πω ( μια που κάνουν λόγο για την... συμπεριφορά του Έλληνα) ότι, επειδή έχω γνωρίσει εκατοντάδες Ευρωπαίους έχοντας και πολλούς φίλους, ξέρω πολλούς Γερμανούς αλλά και άλλους, που έχοντας γίνει μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδας οδηγούν πχ, πολύ... χειρότερα και από τους Ελληνες!!! Επειδή δε έχω και γνωστούς Ελληνες στο εξωτερικό ξέρω πολύ καλά πως οδηγούν όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι των χωρών αυτών!! Αρα άλλο είναι το πρόβλημα και οι κατά τα άλλα... οξυδερκείς αρθρογράφοι ανά την Ευρώπη δεν το βλέπουν!!!

Αυτά τα όσο πιο σύντομα μπορούσα, καταλήγοντας πως πρέπει πριν νευριάσουμε και το κάνουμε πρώτο θέμα, να κάνουμε μια κριτική ανάλυση, να εκθέσουμε τις..προθέσεις του, ακόμα και να το ειρωνευτούμε, και με κάποιο τρόπο τέλοσπάντων να πάρει την απάντηση που θα "τσούζει" και που του αξίζει...
Χωρίς να μασάμε από "εγκυρότητες FOCUS" και τρίχες...
Γιατί, φιλαράκια του "focus", και η κριτική ανάλυση σε αυτόν τον τόπο πρωτοεμφανίσθηκε!!

Εκτός αν το αναφέρετε κι αυτό στο... άρθρο σας και δεν το πρόσεξα..!

Περί... "πιστεύω"

Είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο στις μέρες μας αυτό που λέμε διγλωσία. Δηλαδή άλλα να λεμε "on the record", και άλλα "off the record"! Λλλιώς να σκεφτόμαστε μέσα μας και άλλα να βγάζουμε προς τα έξω...
Και δεν εννοώ βέβαια απλές αντιφάσεις, που μπορεί από σύγχιση να πέσει κάποιος ή από κεκτημένη ταχύτητα ή εν βρασμώ. Ούτε για κάποια πτυχή του εαυτού μας που μπορεί να μην θέλουμε να φανερώσουμε. Μιλάω για την προγραμματισμένη διγλωσία! Την συμπεριφορά κατά την οποία κάποιος δεν πιστεύει σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ από αυτά που λέει και βγάζει πρας τα έξω.

Είναι λοιπόν τόσο συνηθισμένο αυτό στους καιρούς μας, που σχεδόν δεν πιστεύει ο ένας τον... άλλον γι αυτά που λέει ανοιχτά!! Ολοι ψάχνουν να βρουν τις... κρυφές αιτίες και επιδιώξεις σε αυτά που λέει ο άλλος! Μάταια κάποιος προσπαθεί να... πείσει ότι αυτά που λέει τα πιστεύει και πως τα ίδια θα έλεγε και θα πίστευε και κατ` ιδίαν... Δεν γίνεται πιστευτός αφού στις μέρες μας η διγλωσία και η έλλειψη ευθύτητας είναι ο κανόνας!! Η "αγνή ψυχή" που υπήρχε σε μεγαλύτερο βαθμό στο παρελθόν, είναι δυσεύρετη...

Και φαίνεται "αφύσικο" στην εποχή μας να λέει κάποιος ανοιχτά αυτό που πιστεύει! Και αν το ισχυρισθείς θα σε πουν η τρελλάρα ή θα σε συκοφαντήσουν για το λάκκο της... φάβας!!

Και όμως υπάρχουν. Κάποιοι που ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ αυτό που λένε και κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι συνεπείς με αυτά που πιστεύουν. Και αν δεν μπορούν να εφαρμόσουν ΟΛΑ όσα πιστεύουν (λόγω ιδιαιτέρων συνθηκών πχ), τουλάχιστον να ΜΗΝ κάνουν σε άλλον αυτά που ΣΙΧΑΙΝΟΝΤΑΙ όταν τους τα κάνουν οι άλλοι.

Οσο και αν φαίνεται "περίεργο" στους κρυψίνοες και πλαγιοσυμπεριφερόμενους... υπάρχουν ακόμα τέτοιοι.
Ευτυχώς...

Υ.γ.: Με την ευκαιρία θα ήθελα να στείλω τα χαιρετίσματά μου σε κάτι... "πουλάκια" που φάνηκαν με "ανώνυμα" ειρωνικά σχολιάκια ( εμ τι; επώνυμα;), να τους πω πως οι ενδείξεις για την προέλευση τους είναι σαφείς, και να τους πληροφορήσω βέβαια πως με ιδιαίτερη ΧΑΡΑ (!!!) και Ικανοποίηση θα ΔΙΑΓΡΑΦΩ τα σχόλιά τους!!!

OI Γερμανοί... ξανάρχονται ??

Βρε βρε τα φιλαράκια τους Γερμανούς!!! Που θέλουν και τα λεφτουδάκια τους πίσω!!!
Ελα βρε καημενούλια! Σα δεν ντρέπεται η... παλιοαφροδίτη να σας βγάζει... δάκτυλον!!!
Καλά!! Είπαμε! Πήρανε κάμποσοι από μας φραγκάκια, κονομήσανε, βάλανε και στην μπάντα από τα ευρωκονδύλια, και γενικά κάποιοι κάπως φάγανε! Οπως έλεγε και ο γλύπτης του αγάλματος του Λογοθετίδη στο "Ένας ηρως με παντούφλες": "Φάγανε, φάγανε, φάγανε"!!
Αλλά μην το παρατραβάτε το θέμα!! Από αυτόν τον ¨κόκκορα" που λέγεται Ευρώπη και τον... ξεπουπουλιάσατε στον β` παγκόσμιο πόλεμο σε ποιους έχετε δώσει τα "λεφτά τους πίσω" ???
Οχι έτσι ρωτάω!!!

Και όχι μόνο τα λεφτά τους. Αλλά τα εκατομμύρια των ζωών που για πλάκα σπαταλήσατε, με ποιόν τρόπο άραγε μπορείτε να δώσετε κάτι πίσω???

Γι αυτό σκάστε και... δουλεύετε!!!

Εκτός αν θέλετε να μιλήσουμε για... πολεμικές αποζημιώσεις!!!

Και με μας και με άλλα κράτη από ό,τι ακούω!!!

Aufwiedersehen!!

Του χότζα ο...γάϊδαρος!

Κάποτε, λέει, ο χότζας γυρνούσε από το κτήμα του σέρνοντας το γάϊδαρό του, και πάνω στον γάϊδαρο καθόταν το μικρό του παιδί.
Συνάντησαν κάποια στιγμή μια ηλικιωμένη γυναίκα και, αφού χαιρετιούνται, λέει αυτή στον χότζα:
-Καλά, έχεις το μικρό πάνω στον γάϊδαρο και εσύ, γέρος άνθρωπος, περπατάς;

Αφού έφυγε αυτή το ξανασκέφτεται ο χότζας και, τι να κάνει, ανεβαίνει αυτός στον γάϊδαρο και ο μικρός περπατούσε και τον έσερνε. Παρακάτω βλέπουν έναν άλλο. Αφού χαιρετιούνται του λέει του χότζα:
-Καλά δεν ντρέπεσαι να έχεις μικρό παιδί να περπατά και συ να κάθεσαι πάνω στον γάϊδαρο;

Τι να κάνει ο χότζας, κατεβαίνει και αυτός και περπατούσαν με το γιό του και ξωπίσω τους ο γάϊδαρος. Ωσπου συναντούν και τρίτον στο δρόμο τους. Και τους λέει:

-Στάλα μυαλό μωρέ δεν έχετε μου φαίνεται! περπατάτε και οι δυό σαν τους χαζούς και έχετε τον γάϊδαρο να κάνει περίπατο χωρίς να κάθεται κάποιος πάνω του;

Τρελάθηκαν ο χότζας και ο μικρός!!!

Οπως ακριβώς τρελαίνεται ο καθένας μόλις ανακαλύπτει πως ο κόσμος πάντα κάτι θα βρει να πει και να κριτικάρει όσο κι αν προσπαθεί κάποιος για το σωστότερο!

Και σίγουρα, ο καθένας που το διαβάσει, μπορεί να το... προσαρμόσει άνετα στις δικές του περιπτώσεις και να διαπιστώσει μόνος του τις αλήθειες του.

Θα μου πεις τώρα: -Ρε φίλε αμα σου λέει άλλα ο ένας, άλλα ο άλλος και καθένας και μια γνώμη, ε λες "παράξενος είναι ο κόσμος" και φυλάγεσαι. Εμ άμα αυτές τις παραξενιές στις λέει το ίδιο άτομο; Και πότε το γλυκό του ξυνίζει, και το πικρό του γλυκίζει, και δεν φχαριστιέται με τίποτα; Τότε τι κάνεις;

Εε τότε εμπίπτει σε άλλη παροιμία! Αυτή που λέει:
"Της κακιάς και της κοντής... απαυτής και οι τρίχες της, της... φταίνε "!!
Ε, είπαμε δεν το λέω εγώ! Η παροιμία!

Κι αφού το λέει η παροιμία πρέπει να παίρνουμε τα μέτρα μας..!

Ανθρωποι μικροί και...Λίγοι

Μες στα σεργιάνια μας, και στις διαδρομές της ζωής μας, συναντάμε κάθε λογής ανθρώπους. Κάθε λογής συμπεριφορές, κάθε λογής παραξενιές και παράξενα. Και πάντα, οι πιο πολλοί, προσπαθούμε, πότε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, πότε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, και τέλοσπάντων να πορευτούμε σεβόμενοι ή και ανεχόμενοι πολλές φορές την...λόξα του καθένα, αλλά και οι άλλοι να προσπαθούν να καταλάβουν τις λόξες τις δικές μας. Και να πορευόμαστε έτσι με συμβιβασμούς και αλληλοκατανόηση.

Βλέπεις όμως κάποιοι δεν βάζουν φρένο πουθενά. Αυτοί που (για ποιο λόγο;), δεν ησυχάζουν άμα δεν προκαλέσουν. Αυτοί που πιστεύουν πως πρέπει όλοι να κρίνουν με τα δικά τους μέτρα. Αυτοί που θεωρούν ότι είναι προτιμότερο να αφήνουν υπονοούμενα, αντί να σου πουν: "το και το".
Αυτοί που θεωρούν την ανεκτικότητά σου ως δειλία. Αυτοί που νομίζουν πως επειδή από ευγένεια δεν δίνεις σημασία στα "πλάγιά" τους και τις "μπηχτές" τους, δεν τα αντιλαμβάνεσαι κιόλας. Αυτοί που προκειμένου να κάνουν το κομμάτι τους και να το παίξουν κάπως, δεν διστάζουν να προσβάλλουν και να εκθέτουν συνανθρώπους τους...
Αυτοί που ύσερα από άθλιες συμπεριφορές, το να ζητήσουν συγγνώμη τους φαντάζει σαν ήττα...
Αυτοί, που την ευγένεια την συνδέουν με το "γλείψιμο" απλά γιατί δεν μπορούν να είναι ευγενικοί.
Αυτοί που την προσβλητικότητα και την πλάγια ειρωνία τους τα βαφτίζουν "ευθύτητα" ενώ ποτέ δεν έχουν τα κότσια να είναι πραγματικά ευθείς...

Και αφού καταπιείς πολλά χωρίς να ανταποδώσεις στις μπηχτές και τα υπονοούμενα.
Χωρίς να ανταποδίδεις στα ειρωνικά, και τα πλάγια, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνεις.
Και αφού κάποια στιγμή δεν μπορείς να τα κρατήσεις άλλο μέσα σου και με πλήρη συναίσθηση και ευθύτητα, και με τρόπο που ταιριάζει σε ανδρική συμπεριφορά, βγεις και πεις τα πράγματα με το όνομά τους και κατάμουτρα, τότε?

Τότε ΑΥΤΟΙ, οι ίδιοι πάλι, αφού αρχικά "κρυφτούν" ντροπιασμένοι, μετά θα ψάξουν να βρούν όσες κρυφές και φανερές "συμαχίες" έχουν και μέσα σε έναν ελεεινό "χορό" κομπλεξισμού και διαστρέβλωσης και χρησιμοποιώντας όσα "εξουσιαστικά" εργαλεία μπορούν να βρουν (νομίζοντας ότι έχουν κάποια εξουσία!!) θα προσπαθήσουν να σε βγάλουν και...φταίχτη!!!

Είναι αυτοί που για μένα είναι οι άνθρωποι οι Μικροί και Λίγοι...
Οχι βέβαια! Εγώ δεν θα αφήσω υπονοούμενα ούτε θα "δείξω" με πλάγιο τρόπο σε μια κατεύθυνση για το ποιοί είναι...
Τους τα είπα κατάμουτρα και χύμα στους ίδιους. Και βέβαια τους συνέφερε να με κατηγορήσουν πως το έκαμα για να κάνω...εντύπωση!! Γιατί άλλο δεν είχαν να πούνε!

Αλλά αυτούς πιο πολύ τους αναφέρω εδώ γιατί είμαι σίγουρος πως σίγουρα θα ταιριάζουν και με δικές σας περιπτώσεις... Θα σας έχουν τύχει και εσάς...

Δεν μπορεί...

Περί...σφίξεως Οικονομικής...


Και έξαφνα, να ουμ, όλως τυχαίως πίπτει εις την αντίληψίν μου η, (όλως… τυχαία και μία εκ των… τυχουσών) οικονομική κρίσις. Και αίφνης, το λεπόν, αρχίνησαν τα σούρτα φέρτα και τα πέρα δώθε, και τα δούναι και λαβείν (ή μόνον «δούναι;»), μετά διεθνών οικονομικών κολοσσών, και περί της αξιοπιστίας της χώρας, και περί της δανειοληπτικής της ικανότητος, και την λήψιν προσθέτων φορολογικών μέτρων, και το ένα, και το άλλο, και ξέρω γω να ουμ, πως τα λεν τα ποιηματάκια οι γνωρίζοντες τα της οικονομικής τέχνης. Ναι. Αυτοί είναι οι αρμόδιοι δια πάσαν απάντησιν, και πάσαν απορίαν, να μη είπωμεν και δια πάσαν νόσον. Διότι, κύριε, πώς; Πώς, λέγω να ουμ, δύνασαι εσύ να γνωρίζεις τι εστί ισοτιμία, σπρένδ, κ.ο.κ; Μέχρι να την ψιλιαστείς τη δουλειά αδρεφάκι μου και να πονηρέψεις, σου τραβάει μίαν ωραίαν φούσκαν το χρηματοπιστωτικόν σύστημα, λόγου χάριν, σου ξηγιέται και μίαν φίνα δήλωσιν ο «χ» εκπρόσωπος του τάδε «οίκου» (οικονομικού ντε, που είδες εισαγωγικά και πονηρεύτηκες…) και γίνεται του παπατζή να ούμ. Ξέρεις: «εδώ ο παππάς, εκεί ο παππάς που μετέβη ο ιερεύς;» που έλεγε και ο αξέχαστος Φέρμας! Με λίγα λόγια το… «σιδηρούν κιγκλίδωμα της, επί χρήμασι, εκδιδομένης γυναικός» που δεν ενθυμούμαι ποίος το πρωτοέριψεν το ρητόν (και να με συμπαθάει) και το οποίον εις την ιωνικήν ερμηνεύεται ως: «της π…ας το κάγκελον»…

Δια τούτο, να ουμ, σου επαναλαμβάνω ότι εσύ δεν το κατέχεις το σταυρόλεξον και το καλύτερον που έχεις να κάμης είναι να κάθησαι επί των ωών σου, και να μην εμπλέκεσαι εις θέματα, εκ των οποίων κινδυνεύεις να τυλιχθείς εις μίαν κόλλαν χάρτου. Τώρα, βέβαια, εσύ μού λέγεις, και δικαίως, ότι απαιτείς την εξήγησιν καθημερινών οικονομικών προβλημάτων που σε απασχολούν! Ορθώς κύριε! Αλλά, ως είπομεν ανωτέρω, υπάρχουν οι ειδικοί που θα σου απαντήσουν. Θέσε λ.χ. τοερώτημα: « Διατί ρε μάγκα να ουμ, αρκούσαν δραχμαί τριακόσιαι, το πολύν τετρακόσιαι δια τον καφέ, από ογδοήκοντα εως εκατόν τεσαράκοντα δια την βενζίνην, από διακόσιαι έως διακοσίας πεντήκοντα δι έν λίτρον γάλακτος, ενώ είχον μισθόν διακοσίας έως διακοσίας πεντήκοντα χιλιάδας δραχμάς επί εποχήν δραχμών; Και διατί τώρα που απλώς μετεφράσθη ο μισθός των δραχμών εις ευρά (ήτοι: 600 700, ή 800, δηλ. ίσος ποσοτικώς) αν… μεταφρασθούν οι τρέχουσες τιμές των ανωτέρω αγαθών εις δραχμάς θα είναι, χίλιαι, τετρακόσιαι, και πεντακόσιαι αντιστοίχως;»…

Και μην ισχυρισθείς να ουμ ότι αυτό το ρωτάς τα τελευταία οκτώ…έτη και (έτι) δεν τυγχάνει απαντήσεως διότι απλώς θα σου τονίσω πως…ψεύδεσαι! Ασυστόλως, να ουμ…

Με τα ίδια Κόλπα πάντα...

Τι κι αν περνάνε οι καιροί, τι κι αν τα χαστούκια σου έρχονται το ένα πίσω από το άλλο.
Και χθες και προχθές και πριν ένα χρόνο, και πριν από δέκα, τα είδες τα ξαναείδες τα έπαθες, κάθε λίγο και λιγάκι απομένεις δίχως ελπίδα δίχως όνειρο, δίχως αύριο, κι ενώ εσύ τρέχεις, φτάνουν οι άλλοι. Κι ενώ εσύ μυρίζεις χορταίνουν οι άλλοι! Με τα ίδια κόλπα, με την ίδια μέθοδο, με το ίδιο πάντα θράσος, εδώ και χρόνια.
Κι εσύ απλά..ψάχνεις! Και ψάχνεσαι! Και μπερδεύεσαι στους λαβύρινθους της προσπάθειάς σου να εξηγήσεις. Αναλύσεις , απόψεις, τοποθετήσεις, ειδικών, ειδημόνων, αυθεντιών, και ένα σωρό. Και σου λένε! Σου λένε, σου λένε, σου αναλύουν, αλλά ένα πράγμα δεν πρόκειται ποτέ να σου πουν, ίσως γιατί μετά μπορεί και να μην τους έχεις πια...ανάγκη!!
Και αυτό πρέπει να το μάθεις μόνος σου. Πόσο εξωφρενικά απλό είναι να βλέπεις από την κάθε συμφορά σου, από του καθενός την συμφορά, και πριν και τώρα και μετά και πάντα, (οι δεκαετίες άλλωστε δεν έχουν σχέση με αυτά, το μόνο που αλλάζει είναι οι τεχνολογικές ευκολιες και πρόοδοι) από τη χαμένη σου ελπίδα απο την ανέχειά σου κι απο του παιδιού σου το προδομένο όνειρο...ποιος τελικά ωφελείται???
Ποιος??? Αν τον εντοπίσεις, το πιθανότερο είναι ότι θα έχεις βρει και τον...αίτιο!
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος...

Ναι! Μη με κοιτάς σα χαζός!
Και γω έτσι κοιτούσα αυτόν που μου το πρωτοείπε...