Περί...ορέξεως.

Είναι ωραίο πράγμα να βλέπεις το φυτό που έβαλες στο χώμα, σιγά-σιγά να δυναμώνει, και να μεγαλώνει.
Να το βλέπεις μετά να ανθίζει, και να δένει καρπό. Η αναμονή από τον άγουρο καρπό προς την ωρίμανση, έχει την δική της χάρη, και είναι "γλυκιά".

Και όταν πια έρθει η ώρα να κόψεις και να γευτείς τον καρπό, εκτός από την ασύγκριτη γεύση του, έρχεται ταυτόχρονα και η δικαίωση του κόπου σου. Γιατί όλον αυτόν τον καιρό έκανες όλες εκείνες τις φροντίδες που έπρεπε, για να είναι τα φυτά σου υγιή και δυνατά, αλλά και με αγνό τρόπο μεγαλωμένα.

Και η ικανοποίηση είναι βέβαια μεγάλη, όπως και η απόλαυση να τρως από την παραγωγή σου.Αυτά για να μην νομίζει κανείς (που δεν ασχολείται) πως όλα γίνονται για το...στομάχι!!Δεν μιλάμε για ποσότητα (χωρίς να σημαίνει πως δεν είναι ευπρόσδεκτη)αλλά για ποιότητα...

Για χαρά της δημιουργίας. Για την αίσθηση του αγνού και υγιούς που δίνεις στον οργανισμό σου, και στους δικούς σου. Γιατί το τι...φαρμάκι πέφτει μέσα σε αυτά που καταναλώνουμε όλοι κάθε μέρα, είναι απίστευτο! Πέρα από το γεγονός πως ακόμα και τα "επιτρεπτά" όρια παρουσίας καταλοίπων χημικών φυτοφαρμάκων στα προϊόντα της εντατικής γεωργίας, δεν μου δίνουν καμιά απολύτως εμπιστοσύνη για μη επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία, ακόμα και αυτά τα όρια τις περισσότερες φορές παραβιάζονται. Από το επιτρεπόμενο χρονικό διάστημα μεταξύ ραντίσματος και συγκομιδής, μέχρι την μη τήρηση των οδηγιών χρήσης των σκευασμάτων (πχ αυξημένες δόσεις, συχνότερα ραντίσματα από ό,τι αναγράφεται στην συσκευασία κλπ)!

Για να μην πιάσουμε τα χημικά λιπάσματα! Μερικοί ρίχνουν τόση ποσότητα, που θα έλεγε κανείς πως τα φύτεψαν στο χωράφι μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν άλλο..χώρο! Αν μπορούσαν θα έφταχναν μια...στάνη και θα τα...τάιζαν λίπασμα!! Διότι επιδιώκουν και μεγάλο μέγεθος καρπού, και γρήγορη συγκομιδή.

Μα το φυτό μόνο αν "βοσκήσει" το έδαφος με την ησυχία του και με τον χρόνο του, θα μπορέσει να πάρει τα συστατικά που θα του δώσουν γεύση, άρωμα και θα είναι αγνό και ασφαλές. Από το έδαφος λοιπόν, (που μπορεί βέβαια να εμπλουτιστεί με πιο φυσικούς τρόπους), πρέπει να τα πάρει αυτά τα στοιχεία και όχι με απ` ευθείας "τάισμα" λιπάσματος...

Οταν λοιπόν βάζεις στο στόμα σου, και γεύεσαι την δική σου αγνή τομάτα
πχ, και σκέφτεσαι όλα τα παραπάνω η απόλαυση (και η ικανοποίηση) είναι ακόμα πιο μεγάλη...


E, τώρα, μπορεί να μην σας "κάθονται" καλά τα κηπουρικά με υπόκρουση...Scorpions και Deep purple, αλλά είπαμε:
1. Περί ορέξεως...κολοκυθόπιτα!
2. Ολα τα καλά κι αγαπημένα...χωράνε μαζί!!


Σκαλίσματα...κυριολεκτικά!

Η αρχική ιδέα για το blog, ήταν να έχει σχέση με την γη. Με αναφορά στις καλλιέργειες σε ερασιτεχνικό επίπεδο, και την ενασχόληση με την εξοχή και την φύση.
Μόλις το δημιουργήσαμε όμως αποφασίσαμε, επίσης, να..."σκαλιζουμε" γενικώς, και όσα πιο πολλά από τ` ανθρώπινα. Και αν, κι όπως, κι όσο μπορούμε.

Με τις...βόλτες μας όμως, την παραμελήσαμε την γη, και τα κήπια μας, κι άρχισαν να μας...γκρινιάζουν! Καιρός λοιπόν να επανέλθω...

Γιατί δεν μπορούμε και την...μουρμούρα τους!



Eν Κρανίω Τρικυμία...

Με επιτηδευμένη ανεπιτήδευση, επιλεκτική ευγένεια (ή...αγένεια!),
τεχνητή ευαισθησία, επίδειξη "απλότητας" (που εύκολα καταλαβαίνεις πως πρόκειται απλά για κατασκευασμένη), υπόγειους συσχετισμούς, μοντέρνα δαιμονοποίηση, επιλεκτική ειρωνία, υποκριτική "ανεκτικότητα" που θα μετατραπεί σε πλαγιόλογη επίθεση μόλις εντοπίσουν τον στόχο (την αντίθετη άποψη),θα φανούν κάποιοι, κάπως, κάποτε, ίσως, στο δρόμο μας, και θα πιστεύουν πως "πρεσβεύουν" κάτι "νέο", "πρωτοπόρο" "διαφορετικό" κλπ...

Και το θέμα είναι πως θα προσπαθήσουν να πείσουν και εμάς να το πιστέψουμε...
Μα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει καλύτερη άμυνα, καλύτερο όπλο από τονίδιο μας τον εαυτό...

Την παρουσίαση του πραγματικού μας εαυτού...
Που λέει ευθέως πως του αρέσει να ξοδέψει 15 λεπτά για να "στολιστεί" (πχ) παρά 45 για να γίνει..."ατημέλητος"...

Που ομολογεί πως του αρέσει πχ η καλή κριτική και, ίσως, ένα "μπράβο" για την δουλειά του (αν το αξίζει), παρά να λέει πως δεν δίνει δεκάρα, μόνο και μόνο για να μην αναγκαστεί ο εγωισμός του να ανταποδώσει...

Που κάνει αυτό που θέλει να κάνει, χωρίς να βγάζει ντουντούκα...
Και όχι που δηλώνει επιδεικτικά πράγματα που δεν έχει σκοπό να κάμη...

Που παραδέχεται πως του αρέσει να μιλάει εύστοχα και με ακρίβεια,
από το να προσπαθεί να εντυπωσιάσει με άναρθρες κραυγές...

Που γουστάρει να είναι απλός άνθρωπος, παρά να μετατρέπεται σε υπάνθρωπο
για να δείξει...υπεράνθρωπος..!

Που δεν καταλήγει στο τί θα του αρέσει...διαλέγοντας ανάμεσα σε "προϊόντα" με εττικέτες περιγραφής: "παρωχημένο" "οπισθοδρομικό" ή "πρωτοποριακό"...

Και έτσι μένει ο κάθε τέτοιος στην τρικυμία του...


"Διχασμένος" ή... "Ελεύθερος"??

Οταν κάποιος δεν έχει την δυνατότητα να "κατηγοριοποιήσει" κάποιον άλλον, να τον εντάξει σε έναν απολύτως συγκεκριμένο χώρο (πχ ιδεολογικό κλπ), τότε πολύ συχνά καταφεύγει στον χαρακτηρισμό του ως "διχασμένου" κλπ. Το ενδεχόμενο να ερευνά κάποιος για την ουσία, την αλήθεια,"περιδιαβαίνοντας" και μελετώντας πολλές και ποικίλες θέσεις και απόψεις, και να κρατάει τις, κατ` αυτόν, ορθότερες και αυτές που είναι πιο κοντά στον τρόπο που θεωρεί εκείνος τα πράγματα, δεν περνάει από το μυαλό αυτών των..."διανοιών"!!

Το ενδεχόμενο να ενδιαφέρει κάποιον το (όποιο) αληθές γεγονός, πολύ περισσότερο από το να επιβεβαιώσει την ιδεολογία ή το ιδεολόγημα το δικό του, δεν περνάει ούτε και αυτό από το μυαλό του...κρίνοντος!

Υπάρχει όμως και το άλλο ενδεχόμενο: Εκτός από το ιδεολογικό μονοδιάστατο αυτού που κρίνει έτσι (αποδεικνύοντας έτσι πως αυτός όντως είναι "ταξινομημένος"), η τάση των ανθρώπων να "ταξινομούν" τους άλλους (ντε και καλά) ίσως να οφείλεται σε έναν μαζικό κοινωνικό...ψυχαναγκασμό (!)
Μια γενικευμένη κοινωνική ψυχαναγκαστική...νεύρωση!!!

Και ο φερόμενος ως "διχασμένος" να είναι τελικά ο πραγματικά...ελεύθερος!!!