Ενα άλλο κουίζ

Κάποτε στα μακρινά χρόνια του παρελθόντος, όταν οι άνθρωποι είχαν καθαρούς και ηθικούς κώδικες συμπεριφοράς, ένας λαός προσπαθούσε με κάθε τρόπο να υπερασπίσει τα πολυτιμότερα πράγματα και ιδέες που είχε διδαχθεί από τους προγόνους του: Την γη του, την ελευθερία, την οικογένεια. Ο κίνδυνος να χάσει ό,τι με αγώνες αιώνων είχε κατακτήσει, ήταν τώρα πιο ορατός από κάθε άλλη φορά. Ο εχθρός είχε πλησιάσει προ των πυλών με χίλιους δυό τρόπους και δεν συμβιβαζόταν με ειρήνη και συνύπαρξη, παρά το μόνο που ήθελε ήταν παράδοση και υποταγή. Και οπωσδήποτε την ιερή γη τους. Οι αντιπροσωπείες που στέλνοταν από την μια και την άλλη πλευρά δεν κατάφερναν να βρούν μια λύση ανθρώπινη, λύση συνεργασίας και ειρήνης...
Ο προορισμός θα ήταν αναπόφευκτα ένας: Η σύγκρουση. Οι πιο σοφοί του λαού έψαχναν να βρούν λύση. Η λύση ήρθε μετά από διαπραγματεύσεις που όμως οδηγούσε και αυτή σε σύγκρουση: Αναμέτρηση! Ολοι έκαναν το καλύτερο δυνατό για να βρεθεί ο ικανός, αυτός που θα σηκώσει το βάρος της σωτηρίας, που πάνω στο σκληραγωγημένο, πολεμικά εκπαιδευμένο σώμα του, και στα ιερά υπερασπιστικά όπλα του, θα στηρίζονταν τα όνειρα και οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού. Ο μαχητής δεν άργησε να βρεθεί ανάμεσα από χιλιάδες, έτοιμους να παραδώσουν θυσία το σώμα τους, από αγάπη και αφοσίωση προς ό,τι πιο γλυκό και ιερό μαζί. Από τον τάφο του προγόνου μέχρι το αθώο και αγνό βλέμμα των παιδιών τους. Ολοι τους ήταν πρόθυμοι μα μόνο ένας ήταν αυτός που έπρεπε να σηκώσει όλο το βάρος. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Ο μαχητής φόρεσε τα πολεμικά εξαρτήματα και κρατώντας τα όπλα κατευθύνθηκε προς το πεδίο της αναμέτρησης. Ειναι τόσο σίγουρος για το δίκιο του αγώνα του που ούτε μια στιγμή δεν σκέφτεται την φυγή, και ο φόβος δεν τον αγγίζει. Ούτε για μια στιγμή δεν ξεχνάει τη μεγάλη ευθύνη του απέναντι στο λαό του. Ανυπομονεί πότε θα εμφανιστεί ο αντίπαλος. Όμως το μυαλό, που κρύβεται μέσα σε αυτό το σκληρό κορμί, είναι τόσο αγνό, και πολιτισμένο που δεν σκέφτεται, δεν μπορεί να υποθέσει τίποτε άλλο πέρα απο την ευθεία αναμέτρηση και την αντρίκεια πάλη. Τα σεβάσματα του λαού του και οι πολεμικοί κανόνες-άγραφοι νόμοι δεν αφήναν χώρο στο μυαλό του να υποθέσει κάτι άλλο πέρα από τον δίκαιο πολεμικό αγώνα. Όμως...Όμως δεν είχε ακούσει ποτέ του για τις θανατηφόρες ικανότητες του πολυπλόκαμμου δόλου.Του δόλου που παραφύλαγε εκεί γύρω και βαρύ του ριξε βόλι θανάτου στο ολοκάθαρο μέτωπό του. Ο μαχητής λύγισε, και μέχρι να πέσει δεν έπαψε το βλέμμα του, με την απορία και έκπληξη ζωγραφισμένη, να ψάχνει για να βρεί απο πού έφυγε η σαίτα του δόλου και της πονηριάς που τον πλήγωσε θανάσιμα. Μ` αυτή την έκφραση άφησε την τελευταία του πνοή, χτυπημένος από εχθρό κρυφό! Ποιός άραγε μπορούσε να του βγάλει από πάνω του, τις τελευταίες στιγμές του, την ντροπή που ένοιωθε φεύγοντας νικημένος πριν καν δει τον αντίπαλό του! Πόσο μεγάλη αισθανόταν την "προδοσία" απέναντι στο λαό του, λίγες στιγμές πριν ξεψυχήσει, κανείς ποτέ δεν έμαθε και ούτε θα μάθει. Αφού πάνω στον απονήρευτο ήρωα έπεσε και η πέτρα της λήθης, και κανείς δεν τον μαθαίνει ως αυτό που πραγματικά ήταν: Ενας δίκαιος μαχητής. Ο λαός του τελικά έχασε. Και όχι μόνο έχασε αλλά χάθηκε από το πρόσωπο της ιστορίας .Της ιστορίας που γράφει ο άνθρωπος (αυτό το...κτήνος) κατά πώς τον βολεύει! Της ιστορίας, δηλαδή, της... ορντινάτσας των ισχυρών...


Και βέβαια αυτό το κουίζ εκτός από ιστορικό είναι και...φιλολογικό! Φιλολογικό γιατί δεν τέθηκε για να απαντηθεί!..


ΥΓ: Θα`ταν έλλειψη ειλικρίνειας αν δεν ομολογούσα ότι για το ύφος του παραπάνω κειμένου (αν και ολοκληρωτικά δικό μου) εμπνεύστηκα απο τον συγγραφέα Μιχάλη Καλόπουλο

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου